نشونی خدا

بنام آنکه مرا سالم آفرید

                           نشونی خدا

می گی: پس کو، پس کو این خدا؟

می گم: تو اگر اشک داری چرا دنبالش می گردی؟

می گی: خسته شدم بس که صداش کردم.

ازت می پرسم: اون خسته نشد بس که صداتو شنید؟ چرا صداش می کنی؟

می گی: بهش نیاز دارم، می خوام کمکم کنه.

می گم: اگه امروز که تو دنبالش می گردی، به خاطر نیازته، اون یه عمره که سراغتو می گیره بی اون که بهت نیازی داشته باشه. یه عمره که کمکت می کنه بدون اون که توقعی ازت داشته باشه.

می پرسم: مطمئنی علت جست و جوت فقط نیازته؟

سکوت می کنی و تو فکر می ری.

بهت می گم: اما من فکر می کنم دلیل اصلیش این نیست.

می پرسی: پس چیه؟

می گم: اگه الان تو دنبالش می گردی و صداش می کنی، در واقع اون صدات کرده و خواسته سراغشو بگیری اما باز به جای جواب دادن به صداش، دنبال جواب صدات   می گردی.

می گی: پس چرا صداش می کنم، جوابی نمیده؟

می گم: منتظری صدای جوابشو بشنوی؟ اون صبح تا شب و شب تا صبح، داره باهات حرف می زنه، از دریچه معجزه دیدن چشمات، شنیدن گوشات، حرف زدنت، نفس کشیدنت، مراقبت و حمایتت و ...........

فرامش کردی؟ پس چشماتوببند و یه روز رو با چشمای بسته زندگی کن. یه دنیای تاریکو تصور کن، اگه نمی تونستی هیچی رو ببینی، اگه هیچ صدایی رو نمی شنیدی، اگه نمی تونستی حرف بزنی............

راستی فاصله ی به زبون آوردن این (( خدایا )) تا (( خدایا )) گفتن بعدیت، چه قدره؟

تو داشتن این نعمتا، ردپای چه کسی رو می بینی؟ کسی غیر اون که الان می پرسی کجاست؟ مهم تر از همه وقتی با امید، دعا می کنی، وقتی خدا رو صدا می کنی، این خود خداست که پنجره ی دلت رو به خودش باز کرده. این خود خداست که به ضیافت دیدارش، دعوتت کرده، چه قدر واسه شرکت توی این ضیافت آماده ای؟ چه هدیه ای واسه میزبانت می بری؟

یه دل شکسته؟ یه دل بی قرار؟ یه دل پاک؟ یه دل پشیمون؟ یه دنیا گلایه، نا شکری یا سبد سبد تشکر از محبتای نابش؟

نکنه اون قدر سرت شلوغ شده که حتی متوجه نشی مهمون خود خدایی. می بینی من و تو کاری واسه ی خدا نکردیم اما بگو کدوم خوشبختی و نعمتی تو زندگی مون داریم که سر چشمه اش از رحمت اون نباشه و پیش از همه، اون واسمون ظهور شو نخواسته باشه؟ چرا گاهی دچار اشتباه می شیم و فکر می کنیم گواه بودن خدا، اینه که هر چی ازش می خوایم و همون جور که طلب کردیم، بهمون بده یا خیلی زود دعامونو مستجاب کنه؟ یه وقتایی همین ندادناش یا دیر داد ناش، دلیل بودن خداست.

اگه خوب هواتو داره که واست بد پیش نیاد، اگه چیزی که خدا واسه خاطر خودت، واست نخواسته، دلیل موجهی نمی شه که بی تامل بگی:(( پس این خدا کجاست؟ ))

یه وقتایی تو درد سر گم شدنا، همین حس تنها شدن و تنها موندنا، یه میان بر کوتاه واسه رسیدن به خداست.

اگه بازم دلت شکست، اگه یه بغض شیشه ای تو خونه ی گلوت نشست، بدون که این یه دعوت نامه از سوی خداست، واسه شرکت توی یه ضیافت دوباره برای دیداری بی واسطه و نزدیک با خود خدا.

درسته روی این دعوت نامه هیچ نشونی قید نسده، اما پیدا کردنش کار آسونیه. اگر چه به ضیافت با شکوهی دعوت شدی، اما نبایست مکان برگزاریش، آن سوی ابرا یا تو اوج آسمونا باشه.

گاهی با شکوه ترین ضیافتا، جایی خیلی نزدیک تر، مثلا تو قلب خودمون برگزار

 می شه. خدا همین جاست، به همین نزدیکی، نه فقط حالا بلکه در تمام ذره های کائنات.

بیا صداش کنیم ولی از خودمون دور نبینیمش، ازش کمک بخوایم اما شیوه و راه حل کمکش رو خودمون واسش تعیین نکنیم و به خودش واگذار کنیم.

به جای اصرار واسه اون چه خودمون می خوایم، ازش چیزی رو بخوایم که اون برامون  می خواد و بهش اعتماد کنیم.

آخر جمله های درخواستی مون اضافه کنیم:

(( اگه تو خدای مهربونم که به همه چی واقف و آگاهی، داشتنشو به صلاحم می دونی، بهم عطا کن! اگه نه، چیزی که خودت واسم صلاح می دونی، مقدر کن.))

و هر چی در مقابل این در خواست بهمون بخشید، صمیمانه ازش تشکر کنیم و یادمون باشه از کسی کمک خواستیم که امین تر، قدرتمند تر، بخشنده تر و خیر خواه تر از اون، نزدیک تر و مهربون تر از اون، هیچ کجه وجود نداره، اون که از روی بزرگیش، روی هیچ کدوم از بندهاشو زمین نمی ندازه.

اون مطمئن ترین کسیه که همیشه هست و هیچ وقت در خواست کمک مونو رد نمی کنه.

خودت را دوست بدار و کمک کن تا دیگران نیز خود را بیشتر دوست بدارند

                                                                  دوستدار شما

                                                                 مجید‌ مهدوی